Кога­то пра­виш нещо иск­ре­но, кога­то пра­виш нещо от сър­це и с любов, то тога­ва ста­ва истин­с­ко. Кога­то дейс­т­ваш без­ко­рис­т­но и все­от­дай­но, без да полу­ча­ваш помощ от никъ­де и раз­чи­таш само на себе си, то тога­ва изпра­щаш посла­ние. Посла­ние какъв би тряб­ва­ло да бъде све­тът, как­ви би тряб­ва­ло да бъдат отно­ше­ни­я­та меж­ду хора­та. И тога­ва дела­та ти гово­рят вмес­то теб, няма нуж­да от думи, няма нуж­да от обяснения. 
Мина­ла­та неде­ля наши­ят клуб напра­ви поред­но­то пред­ста­вя­не на нова кни­га. Няма зна­че­ние коя кни­га, няма зна­че­ние и кой е авто­рът. Поне за гос­по­жа Хрис­ти­на Тза­ма­ла, упра­ви­тел на прекрас­ния дом кой­то при­юти съби­ти­е­то. Защо­то, нито раз­бра как­во гово­рих­ме на пред­ста­вя­не­то, нито ще може да про­че­те кни­га­та. Но тя успя да доло­ви посла­ни­е­то – кога­то сме иск­ре­ни и спло­те­ни и има­ме за дви­же­ща сила любов­та към добро­то тога­ва можем да пра­вим чудеса. 

Посланието на Нов живец

 

5‑ти ноем­в­ри 2017 г.

Вместо на разходка по крайбрежието неделната утрин

ме нами­ра в Метак­сур­гио, в Кул­тур­ния цен­тър “Мар­кос Дра­гу­мис”, с при­яте­ли­те от Бъл­га­рия, на пред­ста­вя­не­то на още един тво­рец, след вче­раш­на­та сре­ща с про­чу­тия ака­де­мик Антон Дон­чев, орга­ни­зи­ра­на от посол­с­т­во­то на Бъл­га­рия. Днес почет­ни­ят гост е поете­са­та Лили Качова.

Аз не раз­би­рам и дума, но чув­с­т­вам духа, сър­це­то и топ­ли­на­та на тези хора, кои­то са напус­на­ли стра­на­та си, заклю­чи­ли дип­ло­ми­те си в чек­ме­дже­то и са избра­ли сво­бо­да­та на дру­го мяс­то, кое­то им позво­ля­ва да пред­ло­жат всич­ко дру­го освен това за кои­то са учи­ли с любов и упо­ри­та рабо­та в роди­на­та си.

Хора обик­но­ве­ни, скром­ни, но също и “гор­ди”, защо­то те не са забра­ви­ли цел­та на смис­ле­но­то същес­т­ву­ва­не, на тво­ре­не­то, на истин­с­ко­то изме­ре­ние и спло­те­ност на гру­па­та, на отглеж­да­не­то на семе­на, доне­се­ни от роди­на­та и пося­ти в “дру­га” нива, къде­то по пра­во им при­над­ле­жи едно мяс­то, едно бъдеще.

Ува­жа­вам ги и им се възхищавам.

Рад­вам се, че без да раз­би­рам ези­ка, общу­вам с душа­та им.

Довол­на съм, че в моя­та стра­на, във вре­ме­на кои­то нико­га не си бях пред­ста­ви­ла, че ще пре­жи­вея, има гру­пи хора, кои­то се про­ти­во­пос­та­вят твор­чес­ки на безиз­хо­ди­ца­та и не са позво­ли­ли на жес­то­ко­то все­кид­не­вие да опет­ни радост­та от една пол­зот­вор­на среща.

Вся­ка сре­ща и един праз­ник. Праз­ник, кой­то е още един дар за тях­на­та култура.

Сър­деч­ни апло­дис­мен­ти, топ­ли усмив­ки… Радос­т­но ми е да се усмих­вам с тях … кол­ко жал­ко, че не мога да изжи­вя­вам по-чес­то това с наши­те “хора на духа”…

Кул­тур­ни­ят цен­тър “Мар­кос Дра­гу­мис” вина­ги е отво­рен дом за ваше­то гос­топ­ри­ем­с­т­во и при­ятел­с­т­во, и вза­им­но можем мно­го да научим от наше­то сътрудничество.

Хрис­ти­на Дзамала

мени­джър на Кул­тур­ния цен­тър “Мар­кос Дра­гу­мис” Атина

Пре­вод: Хрис­то Василев

 

---

 

5 Νοεμβρίου 2017

Κυριακάτικο πρωινό

Αντί παραλίας, με βρίσκει στο Μεταξουργείο, με τους φίλους από τη Βουλγαρία που παρουσιάζουν στη Στέγη Μάρκου Δραγούμη έναν ακόμη λογοτέχνη, σε συνέχεια της χθεσινής παρουσίασης από την πρεσβεία τους του κορυφαίου ακαδημαϊκού Anton Donchev. Σήμερα η τιμώμενη είναι γυναίκα, η ποιήτρια Lili Kachova.

Δεν καταλαβαίνω λέξη, αλλά νιώθω το πνεύμα, την καρδιά και την θέρμη αυτών των ανθρώπων, που άφησαν τη χώρα τους, έβαλαν στο συρτάρι τα πτυχία τους και επέλεξαν την ελευθερία σε έναν άλλο τόπο που τους δίνει τη δυνατότητα να προσφέρουν οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό που σπούδασαν με μεράκι και μόχθο στην πατρίδα τους.

Άνθρωποι απλοί, ταπεινοί, αλλά συγχρόνως «υπερήφανοι» γιατί δεν ξέχασαν το σκοπό της ουσιαστικής ύπαρξης, της δημιουργίας, της αληθινής διάστασης και συνοχής της «ομάδας», της καλλιέργειας των σπόρων που έφεραν από την πατρίδα σε ένα «άλλο» χωράφι, που δικαιωματικά τους ανήκει ένας χώρος, ένα μέλλον.

Τους σέβομαι και τους θαυμάζω.

Χαίρομαι που, χωρίς να καταλαβαίνω τη γλώσσα, επικοινωνώ με την ψυχή τους.

Χαίρομαι για το γεγονός ότι στη χώρα μου, σε καιρούς που ουδέποτε φανταζόμουν πως θα βιώσω, υπάρχουν κύτταρα που αντιστέκονται δημιουργικά στο τέλμα, που η σκληρή καθημερινότητά τους δεν αμαυρώνει τη χαρά της γόνιμης συνάντησης.

Κάθε συνάντηση και γιορτή. Γιορτή για μια ακόμη επιτυχία προσφοράς στον πολιτισμό τους.

Ζεστά χειροκροτήματα, χαμόγελα της καρδιάς … Χαίρομαι να χαμογελώ μαζί τους … τι κρίμα που δεν μπορώ να το ζω συχνότερα αυτό και με τους δικούς μας «ανθρώπους του πνεύματος» …

Η Στέγη Μάρκου Δραγούμη είναι πάντα ανοικτή στη φιλοξενία και τη φιλία σας και αμφότεροι έχουμε να μάθουμε πολλά από τη συνεργασία μας.

Χριστίνα Τζαμάλα

Διευθύντρια Στέγης Μάρκου Δραγούμη

 

 

 

---